Jan had er geen zin meer in. En ik was de volgende die aan hem ging lopen peuteren, maar zonder de medewerking van Jan was ik natuurlijk nergens.

Nu kan je nieuwsgierig achterover leunen en denken ‘Nou Wim, reuze benieuwd wat jij nu uit de kast gaat trekken om Jan in actie te krijgen’ maar eerlijk gezegd vind ik dat mijn taak niet. Dat is de taak van de ouders.

Men heeft nogal eens de neiging om de regie volledig bij de hulpverlener neer te leggen, maar ouders hebben een mega-grootte rol in het hele proces.

Kinderen (en dit geldt voor jongeren net zo goed) kunnen niet beslissen wat goed of niet goed voor ze is, daar zijn hun hersenen nog niet aan toe. Dat moeten hun ouders voor ze doen.

Je kan niet zeggen “Nou oké het lukt even niet, dus we stoppen er maar weer mee” want dan blijft het probleem bestaan.

Net zoals school soms de neiging heeft om maar af te gaan schalen, van het basisonderwijs naar het speciaal basis onderwijs (of van vwo naar havo naar vmbo) … het probleem verhuist gewoon mee. Dat is niet de oplossing.

Weglopen is geen oplossing.

Er ligt dus een stuk verantwoordelijkheid bij de ouders, want overal waar ze hulp gaan zoeken zal hetzelfde gebeuren. Dat zullen ze dus moeten doorbreken.

... dit artikel lees je helemaal op Leertalent.nl.